Το Πολεμικό Ναυτικό κατά την διάρκεια της ιστορίας του έχει αναδείξει προσωπικότητες φλογερές, οι οποίες αν και δύσκολα έμπαιναν σε “καλούπια”, εν τούτοις πάντα στο μυαλό και την ψυχή τους είχαν το εθνικό συμφέρον, όπως το θεωρούσαν εκείνοι. Ένας από αυτούς ήταν ο Γεώργιος Κακουλίδης.
Ο Γεώργιος Κακουλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα από οικογένεια που καταγόταν από την Κερασούντα του Πόντου. Ο παππούς του ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας, γραμματέας του Υψηλάντη, ενώ ο πατέρας του ήταν εισαγγελέας την εποχή του Όθωνα. Ο ίδιος ο Γεώργιος Κακουλίδης αποφοίτησε από την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και με υποτροφία συνέχισε την φοίτησή του στην Ρωσία. Επί ρωσικού θωρηκτού για τρία χρόνια συμμετείχε σε περιπολίες στον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ μετά τον πόλεμο του 1897 ξαναπήγε στην Ρωσία, όπου φοίτησε στην Σχολή Πυροβολικού στην Κροστάνδη.
Μετά από πρόσκληση του Προξένου στην Θεσσαλονίκη Λάμπρου Κορομηλά και ενώ είχε τον βαθμό του Υποπλοιάρχου πλέον, παραιτήθηκε από το Πολεμικό Ναυτικό και εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη με το ψευδώνυμο Μιχαήλ Αριστείδου. Άριστος γνώστης της Γαλλικής, της Ρωσικής και της Τουρκικής γλώσσας υποδυόταν τον αγωγιάτη ταξιδεύοντας στην ύπαιθρο παραγματοποιώντας αποστολές του Προξενείου και του Καπετάν Ακρίτα (Κωνσταντίνος Μαζαράκης Αινιάν). Ο Κακουλίδης όμως συνέδεσε το όνομά του με το Κίνημα της Εθνικής Αμύνης που ξέσπασε στην Θεσσαλονίκη το 1916.
Ο Κακουλίδης που είχε διωχθεί και φυλακιστεί από τους Αντιβενιζελικούς, κατόρθωσε να καταλάβει το θωρηκτό Ύδρα και να το οδηγήσει στην Θεσσαλονίκη. Διαβάζουμε σχετικά:
“Οι Γάλλοι επέμεναν να επαναστατήσουμε τα δύο μικρά τορπιλικά και απέκρουσαν και πάλι ως απονενοημένο διάβημα την απόπειρα επαναστατήσεως του θωρηκτού. Εγώ επέμεινα στη γνώμη μου υπό τον όρο να είμεθα το όλον επτά τουλάχιστον αξιωματικοί μαζί με τον κυβερνήτη Βρατσάνο […]. Μπρος όμως στην επιμονή μας αναγκάστηκαν να καλέσουν διάφορούς επαναστάτες αξιωματικούς, στέλνοντας ατμακάτους, κι έτσι το αποβατικό μας άγημα καταρτίστηκε απ’ τον πλοίαρχο Ι. Βρατσάνο, τον ανθυποπλοίαρχο Λεβίδη, τον ανθυποπλοίαρχο Βαλασάκη, τον ιατρό-αξιωματικό Αθ. Λαμπαδαρίδη, έναν υπαξιωματικό, έναν εθελοντή πολίτη και μένα”[Νικολαϊδης, Δ.(2001), Ο Ναύαρχος Γεώργιος Κακουλίδης, ο ασυμβίβαστος Πόντιος πατριώτης, Παρασκήνιο, σελ 69].
Στο μυαλό του είχε πάντα και την ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πόντο. Μια αρνητική επιπτωση της ελληνικής συμμετοχής στην συμμαχική εκστρατεία της Μεσημβρινής Ρωσίας, η οποία είχε ως στόχο την ανατροπή των μπολσεβικών και την επαναφορά των “τσαρικών”, ήταν η έκθεση των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής της Κριμαίας. Διαβάζουμε σχετικά:
“Λίγο πριν από την εγκατάληψη της Οδησσού, τέθηκε από το στρατηγό Νίδερ Κων. το θέμα της προστασίας του ελληνικού πληθυσμού που ολόψυχα είχε συμπαρασταθεί, ηθικά και υλικά, στα ελληνικά τμήματα. Πολλοί από τους Έλληνες εξέφρασαν την επιθυμία να μεταφερθούν στους τόπους καταγωγής, στον Πόντο. Τέθηκε λοιπον το θέμα υπόψη του Άγγλου και Γάλλου ναυάρχου, οι οποίοι δήλωσαν την αδυναμία τους για τη μεταφορά αυτή [..]. Ο Κακουλίδης γνωρίζοντας τα προβλήματα που θα δημιουργούνταν στην Ελλάδα από τη μαζική μετανάστευσή τους, και ίσως για να ενισχύσει την προσπάθεια αυτονομίας του Πόντου, άδραξε την ευκαιρία από τις δηλώσεις του Άγγλου ναυάρχου και έστειλε το Βέλος να επισκεφθεί λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας για να διερευνήσει δυνατότητα μεταφοράς του ελληνικού πληθυσμού στον Πόντο.” Νικολαϊδης Δ. (2001) σελ 91. Σε αναφορά του προς τον Κακουλίδη, ο Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Βέλος Διομήδης Πανάς αναφέρεται στην τρομοκρατία των τούρκικων συμμοριών στην ποντιακή ύπαιθρο και τον αρχηγό τους, τον αιμοσταγή Τοπάλ Οσμάν καθώς και την δημιουργία ελληνικών ποντιακών τμημάτων για άμυνα του ελληνικού πληθυσμού από τις βιαιότητες των Τούρκων. Μόνο στις παραλιακές πόλεις του Πόντου υπάρχει ασφάλεια λόγω της παρουσίας των Συμμάχων.
Το 1918, ο Γεώργιος Κακουλίδης, ως Αρχηγός του Στόλου επί του θωρακισμένου καταδρομικού Γεώργιος Αβέρωφ μπήκε στην Κωνσταντινούπολη. Το Γεώργιος Αβέρωφ αγκυροβόλησε απέναντι στο Ανάκτορο Ντολμά Μπαχτσέ όπου διέμενε ο Σουλτάνος. Στις 12 Μαΐου 1919 παρέστη ως εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους στην κατάληψη της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό επιβαίνων στο θωρηκτό Κιλκίς. Μετά την επάνοδο του Βασιλιά Κωνσταντίνου, παραιτήθηκε από το Πολεμικό Ναυτικό και ασχολήθηκε με την πολιτική. Από το 1923 εκλεγόταν βουλευτής και έπειτα γερουσιαστής Κοζάνης. Και στην πολιτική υπήρξε το ίδιο μαχητικός υπέρ της βενιζελικής παράταξης και της Αβασίλευτης Δημοκρατίας.
Κατά την διάρκεια της λεγόμενης “Απεργίας του Ναυτικού” (παρατυπίες στις προαγωγές των Αξιωματικών του Ναυτικού οδήγησαν σε μαζικές παραιτήσεις Αξιωματικών δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη κυβερνητική κρίση) ο Κακουλίδης, ως Υποναύαρχος ε.α και πολιτικός πλέον, θα πιαστεί στα χέρια με τον Υπουργό των Ναυτικών, επίσης Αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού, Αλέξανδρο Χατζηκυριάκο, γιατί θεώρησε ότι με τις ενέργειες του υπονόμευε την κυβέρνηση.
Το 1929 διορίστηκε Γενικός Διοικητής Θράκης. Ο Δήμος Κομοτηνής έδωσε στο δρόμο επί του σιδηροδρομικού σταθμού το όνομα του Αντιναυάρχου. Πέθανε το 1946 στην Μύκονο. Ο Γεώργιος Κακουλίδης αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση Αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, ο οποίος, κατά την διάρκεια της περιόδου της Μεγάλης Κρίσης, η οποία ξεκινάει από το 1914 και λήγει με την άνοδο του Μεταξά στην εξουσία το 1936, υπήρξε πάντα ενεργός και μαχόμενος. Ήταν όμως πάντα ορμητικός και πιστός στις αρχές του διότι ήταν βαθειά πεπεισμένος ότι αυτές ήταν σύμφωνες με τα συμφέροντα του Έθνους.
