Σημαντικός παράγοντας στην γεωπολιτική σκέψη των Αγγλοσαξόνων αποτελεί η κυριαρχία στην «Ακτογραμμή» (Rimland). Η «περιοχή της καρδιάς» (Heartland) είναι η κεντρική και πιο σημαντική περιοχή της Ευρασίας: όποιος την κατέχει μπορεί να ελέγξει τον κόσμο. Καταλήγει προτείνοντας την πολιτική της ανάσχεσης (containment) της χώρας ή χωρών που κατέχουν την Heartland ώστε να εμποδιστεί η απρόσκοπτη πρόσβαση στη θάλασσα (θεωρία Halford Mackinder).
Σημαντικό στοιχείο για τον έλεγχο της Heartland αποτελεί ο έλεγχος της Ακτογραμμής (Nicholas Spykman). Ιστορικά – διαχρονικά οι αυτοκρατορίες χωρίζονται σε ναυτεμπορικές και χερσαίες. Ξεκινώντας από την Κλασική Αρχαιότητα και το δίπολο Αθήνα – Σπάρτη, συνεχίζοντας στο Μεσαίωνα με τα δίπολα ιταλικές πόλεις – Βυζάντιο και Βενετία – Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην νεώτερη εποχή Μ. Βρετανία – ευρωπαικές δυνάμεις και καταλήγοντας στο δίπολο ΗΠΑ – ΕΣΣΔ. Η ναυτεμπορική αυτοκρατορία συνήθως διαθέτει πιο πλουραλιστικό πολιτειακό σύστημα, ενώ η χερσαία πιο κλειστό.
Η Ελλάδα και η Τουρκία αποτελούν σημαντικά μέρη της Ακτογραμμής καθώς είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Είναι κρίσιμο για την κυρίαρχη ναυτεμπορική δύναμη να ασκεί ουσιαστικό έλεγχο και στις δύο αυτές χώρες. Αν αυτό δεν γίνεται, τότε ανοίγει ο δρόμος για την δύναμη που ελέγχει την Heartland (στην προκειμένη περίπτωση η Ρωσία) να βρει δίοδο προς στη Μεσόγειο.
Ο πρέσβης της Μ. Βρετανίας στην Ελλάδα στην εποχή της βασιλείας του Όθωνα Sir Edmund Lyons θα πει χαρακτηριστικά: “Η Ελλάδα μπορεί να είναι είτε ρωσική είτε βρετανική. Ρωσική αποκλείεται να είναι”. Σε όλες τις κρίσεις του Ανατολικού Ζητήματος (ιδιαίτερα των 1853 -1856 και 1875 – 1878 ) η Μ. Βρετανία ακολούθησε παρελκυστική πολιτική ανάμεσα στην Ελλάδα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η πολιτική της Μ. Βρετανίας αντικατοπτρίζεται σε επιστολή του υπουργού των Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Salisbury:
«Το όλο θέμα είναι άπό τά πιο στενόχωρα για μάς. Είναι τρομερά δύσκολο να τάχουμε καλά με τον ιδιοκτήτη και τον κληρονόμο του ταυτόχρονα. Χρειαζόμαστε τη βοήθεια και των δύο για να αναχαιτίσουμε τούς Σλάβους… Είναι άπαραίτητο για τούς σκοπούς μας, ή παρακμή τής Τουρκίας και ή άνάπτυξη τής Ελλάδος να βαδίσουν με το ίδιο βήμα. Ή Τουρκία δεν πρέπει να σκοτωθή, ενόσω δείχνει κάποια σημάδια πραγματικής ζωής, και ή Ελλάδα πρέπει να είναι εύχαριστημένη να περιμένη… Οί έλληνικές φιλοδοξίες δεν πρέπει να αναχαιτισθούν, άλλα ούτε είναι όρθή ή άμεση ικανοποίησή τους… Έχοντας (οί Έλληνες) στομάχια πού ζητούν περισσότερη ούσιαστική τροφή, μπορούν να τραφούν έπιδέξια με τα όνειρά τους. Αύτό είναι για το καλό τους…» (Evangelos Kofos, Greece and Eastern Crisis 1875 – 1878, Θεσσαλονίκη: Institute for Balkan Studies, 1975, σελ 221).
Η Μ.Βρετανία απομακρύνθηκε σαφώς από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όταν περί τα 1900, οι Οθωμανοί προσέγγισαν ουσιαστικά μια άλλη δύναμη που εμφανιζόταν πλέον ως διεκδικήτρια της κυριαρχίας στο Heartland, τη Γερμανία. Τότε, η Μ. Βρετανία προσανατολίστηκε ολοκληρωτικά προς την «ελληνική λύση». Σε αυτό το πλαίσιο οι Βρετανοί δέχθηκαν τις διεκδικήσεις του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Μ. Ασία.
Στη σημερινή εποχή, αργά ή γρήγορα, οι ΗΠΑ θα συνειδητοποιήσουν (αν δεν το έχουν κάνει ήδη) ότι η Τουρκία μετατρέπεται ολοκληρωτικά σε μια χώρα της Ανατολής με ο, τι και αν αυτό σημαίνει για την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Οι ροπές στην τουρκική κοινωνία και ο εθισμός του τουρκικού λαού σε εθνικιστικές και μεγαλοϊδεατικές ρητορικές θα εμποδίσουν τον οποιοδήποτε Τούρκο ηγέτη στο να περιορίσει της μαξιμαλιστικές προσδοκίες προκειμένου να καταστεί και πάλι αξιόπιστος σύμμαχος των ΗΠΑ.
